طبق گفته پرندگان شناس ، نمایندگان برخی از گونه ها خوردن غذای تازه را با لاشه ترکیب می کنند. به عنوان مثال ، عقاب ماهی ، مانند تعدادی از پرندگان نزدیک به هم ، که عمدتا از طعمه های زنده تغذیه می کنند ، ممکن است از اجساد پستانداران تغذیه کند.
چه کسانی لاشخور هستند و چه کسانی هستند؟
در میان پرندگان شکاری ، نمایندگانی از اشکال تخصصی وجود دارند که در حال حاضر تقریباً فقط از لاشه تغذیه می کنند. از جمله بارزترین نمونه های لاشخورها می توان به کرکس معمولی ، کرکس گریفون ، کرکس گوش بلند هند و همچنین کرکس ریش دار یا بره اشاره کرد - همه این موارد در اوراسیا و آفریقا یافت می شوند. در آمریکا ، از جمله پرندگان می توان به کاندور ، کرکس پادشاه و کرکس اروبا اشاره کرد که به آن کاتارای سیاه آمریکا نیز گفته می شود.
بسیاری از پرندگان در گذشته شکارچیان بودند و با گذشت زمان این نوع غذا را برای استفاده از لاشه تغییر می دادند.
پرندگان از همه این گونه ها دارای سطح تحمل نسبتاً بزرگی هستند ، آنها بسیار خوب با پروازهای طولانی سازگار شده اند - به هر حال ، اینگونه بدنبال اجساد حیوانات بزرگ هستند. در روند تکامل ، پنجه های آنها کمرنگ و ضعیف شد و باعث شد پنجه های آنها عملا برای شکار طعمه های زنده نامناسب باشد.
با یافتن هدف ، رفتگران شروع به خوردن اندام های داخلی می کنند و سپس از داخل به لاک زدن لاشه ادامه می دهند. به گفته دانشمندان ، اینها را می توان با طولانی بودن آنها ، و گاهی اوقات ، به عنوان مثال ، در کرکس های آمریکایی ، گردن برهنه توضیح داد. فرض بر این است که در روند تکامل ، پرز مانع از بیرون کشیدن لاشه یک حیوان مرده توسط لاشخورها نمی شود و بقایای مواد غذایی پوسیده بر گردن آنها باقی نمی ماند.
در میان رفتگران ، کسانی هستند که لاشه های حیواناتی که قبلاً تجزیه شده اند را ترجیح می دهند (به عنوان مثال کرکس گریفون) و مانند کرکس ریش دار ، که گوشت تازه را انتخاب می کنند. روند جذب غذا نیز متفاوت است - اگر کرکس ، از داخل بدن لاشه بخورد ، در نتیجه پوست ، تاندون ها و اسکلت را لمس نمی کند ، پس ولگردها از استخوان ها تغذیه می کنند. جالب است که معده این پرندگان با چنین غذای به ظاهر سنگینی به خوبی کنار می آید. حتی جوجه های آنها دارای ریش استخوان هستند که طول آنها تا 20 سانتی متر نیز می رسد.
شیوه زندگی پاک کننده
بسیاری از گونه های لاشخور می توانند برای شکار گله کنند. آنها معمولاً در جستجوی لاشه با هم متحد می شوند و در هوا معلق می شوند. کرکس های اورووبو رفتار متفاوتی دارند - این پرندگان اغلب روی شاخه های بالای درختان می نشینند و سعی در بو گرفتن دارند ، بنابراین در مقایسه با سایر رفتگران ، حس بویایی و بویایی بسیار خوبی دارند.
عقاب بوفون ، که در آفریقا زندگی می کند ، ترجیح می دهد که به طور عمده از مار و مارمولک تغذیه کند ، اما به راحتی از لاشه تغذیه می کند. مواردی وجود دارد که آنها به کرکس ها حمله می کنند ، و آنها را مجبور می کنند آنچه را که می خورند جبران کنند.
رفتگران به طرق مختلف به طعمه های خود نزدیک می شوند: به عنوان مثال یک urubu می تواند به معنای واقعی کلمه بر روی لاشه بیفتد و آن را از ارتفاع مشاهده کند. فقط در بالای زمین خود بالهای عظیم خود را کمی باز می کند ، و برعکس ، مردان ریش دار می توانند برای مدت زمان طولانی در هوا حلقه بزنند ، به تدریج کاهش می یابد. آنها که در فاصله ای از طعمه های خود پایین آمده اند ، روی زمین می نشینند و سپس به آرامی شروع به حرکت به سمت آن می کنند.
