دندان ها تشکیلات استخوانی هستند که در فک بسیاری از مهره داران و در برخی ماهی ها در حلق قرار دارند. در ابتدا ، دندان ها برای محافظت کار می کردند ، اما در طی تکامل ، عملکرد دیگری به آنها اختصاص یافت - فرآوری اولیه مواد غذایی.
دندان ها به یک امر مهم تکاملی تبدیل شده اند ، رژیم غذایی حیوانات با ظاهر آنها متنوع تر شده است. و با این وجود هرگز برای گروه های مختلف موجودات زنده یکسان نبوده است. بسته به این ، ساختار دندان ها نیز متفاوت است. با بررسی دندان های یک حیوان فسیلی ، پالئوبیولوژیست ها می توانند بفهمند که آن چه خورده است ، زیرا تفاوت دندان های گوشتخواران و گیاهخواران در دوران باستان مانند گذشته بود.
ساختار دندان
دندان های هر حیوان با مینا پوشانده شده است - یک بافت خاص ، 97٪ از مواد غیر آلی تشکیل شده است. به لطف این ، مینا سخت ترین بافت بدن است و کاملاً از دندان محافظت می کند. اما حتی این بافت سخت نیز می تواند توسط برخی مواد شیمیایی از بین برود.
به ویژه مواد غذایی زیادی از این قبیل در غذاهای گیاهی وجود دارد. برای اینکه حیوانی که چنین غذایی را می خورد ، لایه مینای دندان زنده بماند ، باید بسیار قدرتمند باشد و دندان های گیاهخواران فقط با چنین ویژگی متمایز می شوند. برای شکارچیان ، خطر از بین بردن مینای دندان زیاد نیست ، بنابراین نیازی به یک لایه ضخیم نیست. در گوشتخواران ، لایه مینای دندان بسیار نازک تر از گیاهخوار است.
با این حال ، حتی یک لایه ضخیم مینای دندان نیز دندان های گیاهخواران را از سایش نجات نمی دهد. اگر دندان های آسیاب که بار اصلی را به دوش می کشند در طول زندگی رشد نکنند ، حیوانات زود دندان های خود را از دست می دهند و از گرسنگی می میرند. مینا می تواند در رشد دندان ها اختلال ایجاد کند ، بنابراین دندان های آسیاب علف خوار فقط در پهلوها با آن پوشانده می شوند و در بالای آن ، جایی که دندان به طور مداوم در حال رشد است ، مینای دندان وجود ندارد.
تمایز دندان ها
در طی تکامل ، دندان ها بسته به عملکردی که انجام می دهند اشکال مختلفی پیدا کرده اند. چهار رقم از هم جدا شدند: دندان های دندان ، دندان نیش ، پرمولر (دندان مولر کوچک) و دندان مولر (دندان مولر بزرگ).
دندان های برش در جلوی فک ها قرار دارند. هدف آنها پختن غذا یا قطع آن است. آنها به هر روش تغذیه ای مورد نیاز هستند ، بنابراین همه پستانداران دارای دندانهای برشی هستند ، اما هنوز هم آنها نقش مهمتری در گیاهخواران دارند.
در شکارچیان ، دندان های برش کوتاه و نوک تیز هستند. در گیاه خواران ، این دندان ها بسیار متنوع هستند. در لاگومورف ها در جوندگان ، دندان های برش بلند هستند ، به شکل قلمه ها هستند و در نشخوارکنندگان فقط دندان های پایین تر وجود دارد و قسمت های بالایی چنین نیستند ، زیرا این حیوانات چیزی نمی ورزند ، فقط علف ها را می خورند. جالب ترین تحول توسط دندان های دندان رخ داده است - آنها به گرگ و میش تبدیل شده اند.
دندان های نیش را می توان "ابزار برش و خنجر زدن" نامید. آنها برای پاره کردن تکه های غذا طراحی شده اند. غالباً این کار باید با گوشت انجام شود ، بنابراین نیشهای گوشتخواران از گیاهخواران رشد بیشتری دارند. دندانهای شکارچیان نسبتاً طولانی و تیز هستند ، در حالی که در گیاهان علف خوار یا از نظر شکل شبیه دندانهای برش هستند ، یا کاملاً وجود ندارند.
از دندانهای آسیاب (مولر و پرمولر) برای جویدن غذا استفاده می شود. شکارچیان غذا را بسیار ضعیف می جوند ، بنابراین تعداد مولر آنها کمتر از گیاهخواران است. در بعضی از گیاهخواران (به عنوان مثال ، در گاوها و اسب ها) ، دندان های آسیاب توسط دندان های دیگر جدا می شوند - یک شکاف نامتناسب بزرگ. شکارچیان دارای دیاستما نیز هستند ، اما در مکان های دیگری قرار دارند: در جلوی سگهای فوقانی و در پشت جاهای پایین. با تشکر از این ، شکارچی می تواند دندان های خود را محکم ببندد ، طعمه را بگیرد.
به راحتی می توان دریافت که از نظر ساختار دندانها ، انسانها را نمی توان در زمره شکارچیان یا گیاهخواران قرار داد. تمایز دندان ها در انسان به اندازه سایر حیوانات مشخص نیست ، همه دندان ها تقریباً به یک اندازه رشد کرده اند. این نشان می دهد که انسان همه چیز خوار است.
