مشهور است که جغد دید در شب خوبی دارد. اما اینکه چقدر خوب می شنود و شنوایی اش به او کمک می کند تا حرکت کند ، همه نمی دانند. به نظر می رسد که شنیدن مشتاقانه برای جغد از اهمیت کمتری نسبت به بینایی خوب برخوردار نیست!
جغد: ویژگی های شکار
جغدها و جغدهای عقاب تنها پرندگان در شب در حال جستجوی غذا نیستند. اردک ها ، کابوس های شبانه ، بعضی از پرندگان شبانه شکار می کنند و هر کدام از این پرندگان مکانیزمی دارند که به شما امکان می دهد طعمه ها را پیدا کنید ، نه تنها با تکیه بر بینایی ، بلکه به روش خود اشکال زدایی می کند. به عنوان مثال اردک ها با حس بویایی و جغد با شنوایی شدید کمک می کنند. در حقیقت ، اگر این پرنده بیشتر برای دیدن شکار به بینایی اعتماد می کرد ، در آن صورت اغلب گرسنه می ماند - مثلاً در شبهای بدون ماه یا ابری. در واقع ، در تاریکی مطلق هیچ کس ، حتی یک جغد نمی تواند ببیند.
به طور تجربی ثابت شده است که جغد در صورت عدم شنیدن صدای مشخص خود قادر به گرفتن طعمه ای که در تاریکی حرکت می کند نخواهد بود. موش در حال اتمام در یک اتاق تاریک روی سطحی که قدم های خود را غرق می کند ، برای پرنده نامرئی خواهد ماند. اما برای جستجوی غذا ، که منحصراً توسط صدا هدایت می شود ، یک جغد فقط می تواند ، که با موارد بقا در طبیعت جغدهای کاملا نابینا ثابت می شود. همچنین به لطف شدیدترین شنوایی ، جغد قادر است حرکت موش ها را در زیر برف به طور دقیق ردیابی کند و به راحتی آنها را بگیرد.
پس چرا جغد با استفاده از شنوایی خود در طول روز شکار نمی کند؟ در واقع ، این پرنده برخلاف تصور عمومی ، در طول روز بسیار خوب می بیند. فقط این که شب هنگام مقداری برتری نسبت به طعمه خود بدست می آورد ، که در پیمایش در تاریکی چندان خوب نیست. بنابراین ، در طول روز ، جغد ترجیح می دهد بعد از "شیفت شب" در گوشه ای خلوت که مزاحمتی برای آن ایجاد نمی کند ، بخوابد.
تفاوت در اندام شنوایی جغد
اندام شنوایی جغد بی نظیر است. هیچ پرنده دیگری دستگاه مشابهی ندارد. با کمک چین های پوستی در اطراف دهانه شنوایی جغد ، شکلی از دهانه گوش ایجاد می شود و پرهایی که به روشی خاص رشد می کنند چیزی شبیه شاخ ایجاد می کنند. علاوه بر این ، دسته ای از پرهای شبیه گوش ، که برای یکی از انواع جغدها "گوش" نامیده می شد. این فقط هیچ ربطی به آن ندارد. شنوایی توسط پرهایی که "دیسک صورت" جغد را احاطه کرده اند تقویت می شود. با توجه به ویژگی های محل قرارگیری این پرها ، جغد صداهایی را که در پشت آن شنیده می شود بهتر می شنود. اما این هیچ زحمتی برای او ایجاد نمی کند ، زیرا جغد قادر است سر خود را تقریبا 180 درجه بچرخاند.
ویژگی دیگر "گوش" های یک جغد عدم تقارن آنها است. محورهای دهانه های شنوایی می توانند در زوایای مختلف قرار بگیرند و در جهات مختلف از هم جدا شوند ، که به جغدها اجازه می دهد تا با دقت بیشتری محل منبع صدا را بگیرند. برای همین است که جغدها سرگرم کننده سر خود را به یک طرف متمایل می کنند ، و آن را از زوایای مختلف چرخانده اند.
علاوه بر این ، یک لاله گوش بزرگ شده ، مساحت تقریبی 50 میلی متر مربع ، یک جغد را با شنوایی شدید فراهم می کند. برای مثال برای یک مرغ ، نصف آن است. همچنین لاله گوش جغد دارای برآمدگی چادری است که باعث افزایش حساسیت آن می شود. اما ساختار خارجی اندام های شنوایی تمام آن چیزی نیست که جغد را به یک شکارچی ایده آل در شب تبدیل می کند ، زیرا حتی اعصاب شنوایی آن نیز بسیار پیچیده تر و رشد بهتری نسبت به سایر پرندگان دارند.
بنابراین استعاره معروف "کر به نام Tererev" می تواند در برابر عبارت "مثل جغد می شنود" مخالف باشد. اما در این زمینه نباید به جغدها حسادت کنید: چنین شنوایی حاد می تواند برای فرد دردسر ایجاد کند. برای یک زندگی موفقیت آمیز و پرتحرک ، مردم نیازی به شنیدن نحوه موش ها در برف ندارند!
