این واقعیت که برخی از گونه های ماهی قادر به تخمگذاری چندین میلیون تخم در یک تخم ریزی هستند ، به طور کلی شناخته شده است. اما چرا چنین حجم عظیمی از خاویار مورد نیاز است؟
بیشتر گونه های ماهی مراقبت از فرزندان خود را بر دوش نمی کشند. پس از جمع شدن برای زمین تخم ریزی ، ماده ها به سادگی تخم های خود را در آب آزاد می کنند و نرها آنها را بارور می کنند. در نتیجه ، درصد لاروهای زنده مانده بسیار ناچیز است. از بین تمام تخم های تخمگذاری شده توسط ماده ها ، فقط 3 تا 4 عدد از آنها امکان تبدیل شدن به ماهیان بالغ را دارند. جنین ها غذایی برای ماهیان بالغ می شوند ، به دلیل کمبود اکسیژن می میرند ، تخمها در هنگام جزر و مد خشک می شوند. غالباً لاروها توسط امواج به ساحل پرتاب می شوند.
واضح است که با این روش ، مقدار زیادی تخم تخم ریزی برای حفظ جمعیت ماهی مورد نیاز است. گربه ماهی و پایک قادر به تخمگذاری 100 هزار تخم در هنگام تخم ریزی ، تیره - 250 هزار قطعه هستند. بوربوت حداکثر پنج قطعه تخمگذار و هر بار تا نه میلیون تخم مرغ را کد می کند.
برای اینکه تخمهای ماهی که به فرزندان خود اهمیت نمی دهند شانس زنده ماندن داشته باشند ، آنها به طریقی خاص با محیط سازگار شده اند. در بیشتر تخم ریزی ماهی ها در جریان های سریع تخم ها چسبناک هستند. این اجازه می دهد تا لارو به سنگ ها ، گیاهان یا خاک بچسبد ، که باعث می شود آنها در محیط آبزی باقی بمانند.
فقط تعداد کمی از ماهی ها مراقبت والدین از فرزندان خود را نشان می دهند. علاوه بر این ، به طور معمول ، مردان ، نه زنان ، وظیفه والدین خود را انجام می دهند.
برخی از نرها سوراخهای خاصی در پایین ایجاد می کنند و ماده ها را به تخمگذاری در آنها دعوت می کنند. پس از آن ، آنها با دقت از فرزندان خود محافظت می کنند تا زمانی که لارو بیرون بیاید. نرها باله ها را روی تخم ها می وزند ، بستر و تخم های مرده را از بین می برند.
در سایر گونه های ماهی ، نرها از این هم فراتر می روند - آنها لانه های واقعی را در پوسته ها ، شکاف ها و غارهای کوچک می سازند. در برخی نژادها ، نرها تخمها را به راحتی در دهان خود ذخیره می کنند.
به دلیل این نگرانی ، تعداد بچه های زنده مانده کاملاً زیاد است. بنابراین ، فقط این نوع ماهی ها از نظر باروری تفاوت خاصی ندارند - آنها می توانند همزمان از ده ها تا صدها تخم تخم بگذارند.
