خرچنگ نعل اسب بزرگترین حیوان دریایی است که بیش از 450 میلیون سال پیش در اعماق دریا زندگی می کرده است. این بندپایان نام جالب خود را از دم بلند و خوشه دار خود که در پشت بدن قرار دارد گرفته است.
نمایندگان مدرن خرچنگ نعل اسب با نمایندگان این گونه که چندین میلیون سال پیش زندگی می کردند تفاوتی ندارند. تقریباً تمام بدن آن از پوسته ای متراکم تشکیل شده است که سفالوتوراکس را پنهان می کند ، تنها استثنا is دم طولانی به شکل ستون فقرات طولانی است. در این حالت ، سفالوتوراکس دارای دو چشم ساده میانی و دو چشم پیچیده - جانبی است.
این "فسیل زنده" فاقد دندان است ؛ اندام های جلو ، که در اطراف دهان شکاف قرار گرفته اند ، به عنوان جایگزین آنها عمل می کنند. با این اندام ها ، خرچنگ نعل اسب غذا را می شکند و آن را می بلعد. بقیه اندام ها ، در کل شش جفت ، روی شکم قرار دارند و برای حرکت و تنفس (پاهای آبشش) کار می کنند. دم به عنوان یک سکان ، کنترل کننده حرکت و نوعی بالاست عمل می کند که این بندپایان را در وضعیت بدن مطلوب برای خود نگه می دارد.
یک واقعیت جالب این است که همولنف (خون) خرچنگ نعل اسب آبی است. این به دلیل وجود یک رنگدانه خاص - هموسیانین است که اشباع بدن خرچنگ نعل اسبی را با اکسیژن تضمین می کند.
خرچنگ نعل اسب با تخمگذاری تخمگذاری می کند و به سن 10 سالگی می رسد. هنگام تخم ریزی ، ماده از آب به ساحل می خزد (این واقعیت باعث می شود دانشمندان تصور کنند که در دوران باستان خرچنگ نعل اسب می تواند یک حیوان باشد که در خشکی زندگی می کند) و تا 1000 تخم در ماسه می گذارد ، که نر بارور می شود. از تخمهای بارور شده ابتدا لاروهایی (با اندامهای داخلی توسعه نیافته) به اندازه حدود 4 سانتی متر ظاهر می شوند که بعد از یک هفته کاملاً بالغ می شوند.
خرچنگ نعل اسب مدرن 30 سال عمر می کنند و طول آن تا 90 سانتی متر می رسد که بسیار بیشتر از رشد نیاکان آنها است که در دوره پالئوزوئیک زندگی می کنند (طول آنها تا 3 سانتی متر بود). چهار گونه از این بندپایان تا به امروز زنده مانده اند که معمولاً در سواحل جنوب شرقی آسیا (هند ، اندونزی ، فیلیپین ، ویتنام ، چین ، ژاپن) ، خلیج مکزیک آمریکای شمالی ، در آب های اقیانوس اطلس وجود دارد.
