شترها ساکنین صحرا هستند. علاوه بر این ، این اولین حیوانی است که انسان رامش کرده است. مصری ها اولین کسانی بودند که از هزاران سال پیش شتر را برای اهداف خود استفاده کردند. شتر را علیرغم ظاهر ناخوشایند خود ، معمولاً پادشاه صحرا می نامند. و این قابل درک است.
اولاً ، شتر تنها حیوانی است که می تواند در کویر احساس بزرگی کند. هر موجود زنده دیگری اگر در تمام طول روز بدون آب و غذا در هوای گرم باشد ، می میرد. شتر ممکن است چندین روز متوالی غذا و نوشیدنی نباشد. این امر به این دلیل است که وی هنگام مسافرت از اندوخته های ذخیره شده در کوهان خود تغذیه می کند. لب های این حیوان بسیار سخت است و این باعث می شود که او به راحتی از خارهای عظیم الجثه که در اینجا و آنجا در بیابان ها رشد می کنند تغذیه کند. چند روز قبل از عزیمت ، شتر زیاد غذا می خورد و زیاد می نوشد. در این زمان ، قوز او به طور فعال در حال رشد است و می تواند تا پنجاه کیلوگرم برسد. وقتی حیوان در راه است ، قوز او به تدریج کاهش می یابد و در پایان کل سفر ، کاملاً افت می کند. علاوه بر این ، شتر چین های کمی روی شکم خود دارد که در آن آب جمع می شود. به همین دلیل است که حیوان می تواند با آرامش چندین روز تا منبع بعدی آب راه برود ، در حالی که به هیچ وجه احساس تشنگی نمی کند ، ثانیا صبورترین و مقاوم ترین حیوان است. شتر می تواند برای مدت طولانی بدون توقف راه برود ، در حالی که بار قابل توجهی را حمل می کند. پاهای او طوری طراحی شده اند که وقتی همه چیز فقط می میرد ، می تواند بدون احساس درد روی ماسه داغ بایستد. شترها تجاوز به مردم را تجربه نمی کنند. آنها به خصوص با کودکان مهربان هستند ، بنابراین مدام به دور خود می چرخند و سعی می کنند از پشت بالا بروند و سوار شوند. این حیوانات احساس می کنند ارباب واقعی هستند و بنابراین اول کسی را آزرده نمی کنند ، اما در صورت خطر قادر به ایستادن برای خود خواهند بود.علاوه بر همه اینها ، اغلب شتر را با "کشتی صحرا" مقایسه می کنند. این امر به این دلیل است که تپه های شنی وقتی به نرمی می غلتند ، شبیه امواج دریا می شوند که در امتداد آن این حیوان باشکوه مانند یک کشتی در دریا با یک قدم مطمئن حرکت می کند. آنها از طوفان شن ، گرما یا مسافت های عظیم نمی ترسند.
